Gılgamış'ın Öyküsü Şiiri - Kadir Üçvet

Gece, yine aynı yerden açıyor yarığını;
şehrin paslı omzu boyunca
uzayıp giden bir çizgi gibi.
Otobanlar ki,
Akşam, buharlaşıp oraya siniyor
ruhun karanlık su yolları sanki.
Gılgamış,
kaçıncı gecedir bekliyor bizi —
ne krallığı kaldı,
ne öfkesi.
Sadece bir soru duruyor elinde:
“İnsanın kaç ömür borcu var
kendi gölgesine ?”
Enkidu
bu çağda doğsa,
gökdelenlere savaş açar
belki Pançosu olur eskinin
yeldeğirmenlerini sorar
kavgalarını bilirdi yeninin
bulurdu yolunu
Gılgamış’tan af dilemenin.
İştar’sa hâlâ dokunuyor şehre;
ama artık öfkesi değil,
riyalar dökülüyor göğün çatlağından.
Gökdelenlerin endamından
yavaşça kayıyor lanet;
kimse bakmıyor,
gören yok, yok zahmet.
Modern insan
kendi Nuh’unu
izliyor canlı yayında.
Tufan, bulutların değil artık —
verilerin içinde kabarıyor.
Ölümsüzlük kayıp
Her yerde onu çalan yılan — aranıyor!
Ve Gılgamış,
kayıp asırların arkasından
bir tabletten hatırlatıyor,
bir cümle:
“Ölümsüzlük,
hatırlamanın tanıdığıdır ancak.”
Sonra çıkıyor sahneden
ve şehir kapanıyor arkasından.
Biz kalıyoruz;
bir perde ışığı, tarihten vuruyor
bir gölge, sinmiş karanlıklara
bir anı, silinmiş ıraklarda
ve daha bitmemiş yaşamaklar
duruyor bir destanın kıyısında…

(kAD’r+)