Giitiğin Diye Sanma ki Bittin Bende

İlkbaharla gidişin,
Oldu içimde karakışlara gebe.
Çiçekler baharı kucaklarken kelebeklerle,
Ben sobamı yakıyorum sensizliğime.
‘Hani giden gittiği gün biterdi? ’
Öyleyse, niye bitmedin bende?
Neden sen tükenmedin bende de beni tükettin bende?
Nedense sensiz yatsam da yatağıma,
Senle uyanıyorum sabahlarıma.
Arada farklı suretlere baksam ya, diye geçirirken aklımdan,
Yine sen çıkıyorsun arsızca karşıma.
Bazen güzel bir ses içimi ısıttığında,
Dönüp bakasım geldiğinde bu kime ait diye?
Yine sesin baskın geliyor işittiğim yerde.
İzinsizce başkasının sesinde, suretinde hatta bedeninde oluyorsun!
Gitsen de başkasında olmama izin vermiyorsun.
Her gün aynı yemeği yemek, bilmem aynı tadı verir mi insana?
Ama ben nedense doyamadım bir türlü sana.
Hep aç kalkıyorum senden.
Bir ara bunalıyorum; kalkıp radyoyu açıyorum.
Hani,’müzik ruhun gıdası’, derler ya…
Belki orada bastırırım açlığımı diye.
Ama çalan şarkıda ‘maziyi silmez zaman’ derken,
Nedensizce, yine sen geliyorsun hatrıma.
Ardından da içinde senin olduğun hatıralar, bir film şeridi gibi karşımda.
Şarkıda da dendiği gibi zaman, gerçekten maziyi silemezmiş.
O, zaman sitem etme bana!
Geçen onca zamana rağmen, hala kalbimde ikamet ediyorsun diye.
Elimde olsa bugün kovardım, kapı dışarı ederdim layık olduğun yere.
Anlayacağın bu sofradan da aç kalkıyorum sayende.
Bırak, açlığımı bastırmayı beni daha da aç kılıyor bu çare!
İşte, gittin diye sanma ki bittin bende.
Aksine daha da artın bende.
Artık, ben diye bir şey de yok bende!
Sadece ‘sen’ varsın ‘sende’!
Şimdi sen söyle,
Gittiğin gün bitmiş misin bende?