Gidiyorum İşte Şiiri - Fuad Yusufoğlu

Kalbim…Ah! ...Kalbim
Bir kelebeğin kanat çırpması gibi narin
Çöl akşamları kadar meczup

Bir rüyanın serabı ile tararken ufukları
Zehirledim kendimi, kendimden geçerek
Pervasız bir bulut farz et beni
Bu yüzden hep yağmursuz ağlamışım ben
Memnu sözcüklerin yalnızlığı gibi
Kendimi hep sana, sana bağlamışım ben

Bu yüzden, nefessiz yaşıyorum nicedir…
Nicedir, avucumda biriktirdiğim kan
Yitirdim gülüşlerini tüm baharların
Nicedir, damarlarımda dolaşan hep zehir
Zaman, bedevi bir yalnızlığa çağırıyor beni
Gözlerimde bir derviş selamı gizlidir
Bu çöller, bu meczup geceler, ahh! bu yıldızlar
Gizemli bir eğlencenin şarkısı gibidir…

Kalemimin ucunda yine elem var, bakışlarımda hüzün…
Çağlayan sularda sanki senin sesin var…
Sanki göğümde parlayan senin yüzün
Ahh! Çöller muamma şimdi, zaman muamma
Bir yanımda kanımı emiyor engerekler
Bir yanımda yüzüme gülüyor melekler

Bu efgânım, bu efkârım, ahh! Bu inkisârım
Bir denizkızının hatırasıdır bana
Beni çöl çöl gezdiren, o ceylan gözlü
Sanırım ölümsüzlüğün rüyasıdır bana

Şimdi aldırmıyorum
Yolumun üstünde duran hiçbir pusuya
Yürüyorum, kulaklarımda kemanların ölümcül sesi
Heybemde en ketum yalnızlığı kasvetli akşamların,
Gidiyorum işte, dilimde bir kekeme suskunluk
Mahzenlerde kefenlenmiş ruhuma
Bir tabut gibi kuşatarak zamanı
Gidiyorum işte…

Hep aşkla sınandı yüreğim
Gidiyorum işte
Aşktan bile sıyırıp günahkâr ellerimi
Bulutların saçlarından boşluğa bırakırcasına kendimi
Kendi gözyaşlarıma boğdurarak yalnızlığımı
Geride “kal” diyecek bir kimsemin olmadığını bile bile
Gidiyorum işte gidiyorum…
Ey ölüm diyarının en kadim şarkıları
Gidiyorum işte,
Son defa çınlayıp durun kulaklarımda…