Gidiyorum işte.. Şiiri - Fatih Özkarabıyık

Bir trenin o hüzünlü veda busesini dudaklarımda hissederken.
Bir yanımı o kasvetli tren vagonuna ve gözlerimi buğulu cama dikerek..
Boş gözlerle benden çok uzakta kalmış geleceğe ve insanlara bakarken..
Bir Yanımı bırakırken bir düdük sesiyle ayrılıkların başlangıcını belirten..
İçimde garip ve bir o kadarda heyecanlı ve gürültülü bir sesle..
Yavaş yavaş Ellerimi buğulu camda gezdirirken..
Silerken tüm ıslak ve tümüyle buharlı camlarımı..
Geleceğe dair bir şey hissedememekten yakınırken..
Gitmek zor geliyor adama da, adam ses çıkarmıyor vefasızlığa ve sevdasına..

Gidiyorum işte..
Ellerim cebimde..
Geçmişten kalma bir yangının külleri tırnaklarımın arasına doluşmuşken..
Ellerim kap kara Ellerim pislik içinde ve Ellerim geçmişin tüm lekelerini kirli pantolonuna silerken..
Gözlerimden istem dışı yanaklarıma teğet geçen bir damlaya söz geçiremezken..
Damağımda ayrılığın vermiş olduğu buruk bir tat ile..
İçim acıyarak,
Karışarak kalabalıkların arasına..
Gidiyorum işte..

Sitemim banadır..
Sözümü geçiremediğim zamanımadır..
Dur durak dinlemeyen o içten içe beni kemiren ve bir türlü dışarı çıkmasına izin vermediğim gözyaşlarımadır sitemim..
N`olur anla beni kalbim..
Sevmemekte yakışır sana sevilmemekte.
Bilirim canından bir parça kopardılar, sevdanı kirli elleriyle söküp aldılar senden..
Dezenfekte edilmemiş bir makasla biçerlerken hayallerini
Ses çıkarmadın gönlüm..
Bilirim Mertsin, bilirim canından canı alsalar sesin çıkmaz..
Bilirim…

Gidiyorum İstanbul`un yamacında bir yağmura yakalanıp boğazın o kasvet kokan rüzgarlarını ardım sıra sürükleyerek gidiyorum..
Kimsesizliği ben seçtim, kimsesizliğimi bavuluma alarak gidiyorum..
Kimse;
Bu her kimse eğer onu da İstanbul`un arka caddelerinde yüreği beş para etmez insanların kahkahalarının arasında bırakarak gidiyorum..
Terk-i diyar ederken bu dünyadan, henüz kirlenmemiş ve henüz pislenmemiş tüm rüyalarımı da bavuluma koyarak,
Bir elimde sigaram bir elimde varımı yoğumu dolu dolu yaşayarak geçirdiğim hayatımı alıp gidiyorum işte..

Kimi zaman benliğimi takaslara getirmeyi düşündüğüm,
Kimi zaman sevdası için mahpushanelerin soğuk parmaklıklarını tercih etmek iç güdüsü ile
Kimi zaman boş vermişliğimle
Kimi zaman kırılganlığım ve düşlerimle
Kimi zaman bir vapurun o insanın tüylerini ürperten sesiyle
Kimi zaman bir simidin susam taneleriyle
Kimi zaman yüreğinden kopup gelen gözyaşlarıyla
Kimi zaman insanlığıyla
Kimi zaman ONURU ve GURURU ile
Kimi zamansa bir çiçeğe gülüşü bir sabaha merhaba diyişiyle
Gidiyorum işte..

Serseriliğim benliğimden değil, serseriliğim yıkılmışlığımdandır biliyorum..
Henüz kapılmamışken kaderimin oyunundaki koltuklar..
Bir tanesine de ben kıvrılıp izliyorum geleceğe yazdığım ama bir türlü oynamayı beceremediğim hayat tiyatromu..
Maskeler MESKEN değil yar..
Maskeler; kendinin kim olduğunu unutmuş ve yorgun ve rezil insanların hayatlarında tuttukları bir kartondan başka bir şey değil..
YAR; gönül yaram, ince sızım, karın ağrım, göz yaşım, yoksulluğum, susuzluğum, Karbondioksitim, Zehrim, suyum, alın terim, ekmeğim… YARİM..!
Gidiyorum işte..

Bak Artık istesen de geri dönemem artık..
Yaşadığın dünyayı sana bırakıp gidiyorum işte..
İstanbul`u, İstanbul`un martılarını, boğaz sefasını, vapurlarını, simit satan çocuğun hevesini, güvercinlerin beklediği bulgur tanelerini ve benden kalma birkaç hatırayı ardımda bırakıp…
Gidiyorum işte..

İsyansa isyan ettim,
Küfürse en acısını ettim hayatın bu iğrenç senaryosundaki aktörlere..
Gidiyorum işte..

Dilimde; Seni bulmadan birkaç dakika önce söylediğim bir şarkının ıslıkla çalınmış melodisiyle.
Ellerimde güvercinler için beklettiğim bulgurlarla.
Ve yağmurumla birlikte gidiyorum işte..

Hayat yolumdaki milyonlarca nefesten sonra..
Son defa..
Birkaç nefes daha alıp senden,
Gidiyorum işte..

Bu Ne Bir HOŞÇA KAL nede bir ELVEDA..
Sadece ben beni alıp senden.
Ve Sadece Sen, kendini benden..
Bu cimrilik ve bu kaybetmişliklerimle..
Seni sana..
Beni Sana..
Emaneti bir borç bilerek gidiyorum işte..