Gidiyorum İstanbul... Şiiri - Kemal Yavuz

İstanbul,
Taşın toprağın altın değilmiş,
bil istedim…
Eylülün geldi yaprak dökümüyle,
yolcuları azaldı denizlerinin…
Belki o küçük rıhtımdan bir tekne çıktı yolculuğa, umut yüklü…
Ne elimde dümeni vardı, ne ardından yüzmeye kulaçlarımın meşakkati.
İyi bir dost olacağını umdum,
ellerimden tutup sert deniz rüzgarlarının azgın dalgalarında
bilmediğim yerlere sürüklenmemi engellersin sandım….

Bil ki, sığamadım sana ne yüreğimle, ne de ruhumla...
Bana, iyi bir dost olamadığın için kızgınım sana...
Suçlama gidişimi,
direndim elimden geldiğince,
tanımadığım insanlarına,
alışamadığım hüzünlerine,
emanet edemedim yüreğimi.
Bir sevgiliden ayrıldım bu gün;
onu yeteri kadar sevmediğimi söyleyip terk etti beni,
şimdi tam da sensizliğe ihtiyaç duyduğum bir zaman,
ağlayabilmek için…
İşte, ağlıyorum yine!
Boğaziçin’de; Marmara’nda bir damla deniz oldu ağlamalarım...
Oysa senin umurunda bile değilim.
Beni hiç umursamadığın için öyle kızgınım ki sana.
Tüm gürültün, patırtın, ani kopuşların isyankar çığlığı…

Kendi ayını, yıldızlarını bile yaratamamışsın,
nursuz kalmış bir cennet gibisin…
Sinsi bir Eylül hüznü böyle çöküyormuş demek ki,
ıslak bir serinlik içine lacivert renkli silik bir sonsuzluk sığışmış…

Uyum sağlayamadığım sevinç çığlıklarıyla
Ve sürpriz kavuşmaların tatlı sarhoşluğuyla çıldırdıkça sen,
ruhumda bir sıkıntı ve yüreğimde bir sızıyla beraber
kolay şeymiş ağlamak...

Seninle yaşamak,
altın kafeste yaşamaktan ibaret kalmakta,
ölümü beklerken…

Yağmur yağıyor gene.
ıslatıyor seni.
Rüzgar esiyor.
Rüzgârın ıslak nefesi gözlerime değerek iz bırakıyor.
Onları gören herkes ağladığımı sanıyor.
Oysa üşümekte gözlerim.
Bir saat önce ağlamışlardı, sonra da sustular.
Dostum değil bu yağmurlar;
hasta ediyorlar beni,
çok gribim…
Vücudumda bir kırıklık,
ateşler içindeyim,
sayıklamalarım duymadığım yalanlardan dolayı,
hüzünlerin masum kalıyor yalanların yanında…

Göz yaşlarımdan gayri,
kendimden hiçbir şey bırakmadan gidiyorum senden...
Zaten giderken adam gibi gitmelisin,
geride hiçbir şey bırakmadan,
her kırıklığı yanına alarak…