Gidiyorum İstanbul Şiiri - Emin Zeybek

Son kez sokaklarını dolaştım adım adım
Kalbimdeki sevdayı yollarına sakladım
Yok saydım varlığını, ismini yasakladım

Artık seni düşünmek kırgın yüreğime zul
Son umut da terk etti, gidiyorum İstanbul
*********************************
Titreyen parmaklarım sensizliğe uzandı
Bu ne heybetli kuşku, söyle nasıl bir “zan”dı?
Dudağımda son öpüş, büyülenmiş bir andı

Al beni kollarına, sükût içinde sokul
Ruhun ruhumu çekti, gidiyorum İstanbul
********************************
Nedensiz bir cevabın içinde gizli soru
Öyle bir bilinmez ki; ten ıslak, gözler kuru
Sırılsıklam bedenim, hissetmiyor yağmuru

Çok fırtınalar esti, ne olur artık durul
Aşk yağmurları bitti, gidiyorum İstanbul
*********************************
Yol bitmiş, yolcu yorgun, hancı kendinden geçmiş
Hesabını soruyor, hem gelecek hem geçmiş
Anladım vuslat için, vakitler çoktan geçmiş

Bir çift mahzun ela göz, bakıyor usul usul
Anılar beni yaktı, gidiyorum İstanbul
*********************************
Buz tutan bedenimde bu sevda, ateşimdi
Kapkaranlık dünyamda yükselen güneşimdi
Kaybolan kimliğime can veren ruh eşimdi

Hayalin beni yordu birazcık da sen yorul
Gönlüm huzur hak etti, gidiyorum İstanbul
************************************
Daha ilk sayfasında yarım kaldı bu roman
Pişman olmak beyhude geri dönmüyor zaman
Hoşça kal gökkuşağı, hoşça kal güzel insan

Ben sana yar olmadım, şimdi başka yaren bul
Geldi ayrılık vakti, gidiyorum İstanbul