Gidiyorum Bu Şehirden Şiiri - Neşe Araz

Tüm varlığımla gidiyorum bu şehirden
Dönüp bakmıyorum ardıma
Düşünmüyorum olacakları...
Kim bilir belki de çalacak kapı
Ama ben artık o evde değilim
Ki ben zaten bende değilim
Herkesin düşündüğü gibi
'Peki ya ben kimim? '
Bazen her şey bazen hiçbir şeyim
Aslında ben ben değilim...
Canımın acıdığı bu şehirde
Elimde aldığım son hediye...
Belki aileme belki bambaşka birine
Kim bilir belki de hiç kimseye...
Öyle ya da böyle gidiyorum bu şehirden
Elimde aldığım son hediye...
Vagonlar sıralanmış; bekliyor
Bazılarına umut, bazılarına sükut vaadediyor
Ama biri var ki, işte o beni bekliyor
Hiçliğe giden bu yolda ona katılmam için...
Biniyorum vagona, selamlıyorum önce
Sonra soruyorum 'Neden ben? ' diye
Derin derin iç çekip dönüyor bana
'Çünkü sen bendesin, bense sende...'
Başlıyor yolculuğumuz trenin acı sesiyle
El sallıyor insanlar, herkeste bir 'Güle Güle'
Yolumuz açık olur mu bilemem ama
Ben de el sallıyorum bu şehre istemesem de...
Ağaçlar, direkler geçiyor bir bir
Saysam aklım karışacak, saymasam canım sıkılacak
Tam o sırada vagon giriyor devreye
''Hoşgeldin yolcu hiçliğin ülkesine...''
Bu ülkede hiç kimse, hiçbir şey yok
Güneş yok, bulut yok, yağmur yok
Düşünceler uçmuş; dertler tasalar yok...
Bir ses daha...Uyandım yok olmuş düşlerden
Ne de zormuş yokluk, her şey var bilirken...