Gidiyorum Bu Kentten Şiiri - Mehmet Zafer

Bu kenti terkediyorum!
Bu akşam sokaklarını son kez adımlıyorum,
Adını yazdığım kaldırımlara son kez sarılıyorum,
Kemiklerini kırarcasına!
Sımsıkı!
Yüreğimle yazdığım adını bu kez gözyaşımla siliyorum.
Adın da kalmayacak bu kentte.
Beni kütüğünden tarihlere havale edip,
Senin de adını yok sayıyorum.
Bütün kaldırım taşlarına adını yasaklıyorum!

Son umudum da sendin,sen de terkettin,
Artık seni düşünmeyi aklıma yasaklıyorum,
Yüreğimin kırıkları arasında seni de hançerliyorum!

Sarıyor bütün bedenimi alaca karanlık,
İstila etmiş yanaklarımı şehri saran ıslaklık,
Gidişime ağlıyor sanki bulutlar, içini döküyor,
Gök mü gürlüyor yürek koparırcasına?
Yoksa bana mı bu duyuru?
Sırılsıklam her yanım hissetmiyorum yağmuru.

Umut bitti,hayal bitti,diz çöktü önümde yorgun yıllarım.
Ruhum kendinden geçmiş,
Hiç bir şeyin tadı tuzu yok damağımda.
Vuslat kendinden geçmiş,
Hesabını soruyor gelmişin,geçmişin.
Hınç dolu gözlerin çakılı kalıyor karşımda,
İnadın beni yıktı,azmim pes etti.
Karanlık dünyamda yükselen güneşimi batırıp,
Gidiyorum bu kentten!

Daha başlamadan yarım kaldı bu hikaye,
Tükenen arzular kaldı elimde senden bana hediye.
Durulmak bilmeyen gururun beni çok yordu,
Artık benden pes,biraz da sen yorul.
İster gel peşimden ister inadın minderine kurul.
Geldi artık vakit,ben bu kentten gidiyorum!