Gidiyorum Ankara Şiiri - Batuhan Savaş

gidiyorum burdan Ankara,
Senden uzağa,ondan uzağa,
Gözlerine bakamadan gidiyorum,
sarılamadan, doya doya kokusunu içime çekemeden,
gidiyorum Ankara,
Onsuz olmayan düşüncelerin bitmediği bu şehirden,
Onun olmadı bi şehirde naparım bilmem,
Dokunur oldu her şarkı, her söz, her kelime,
adının geçtiği her konuşmada dolar oldu bu gözler,
kal dese kalırmıyım acaba, git dese ne derim peki,
bi olur olmaz yağan yağmuruna, bide onun verdiği hisse aşık oldum Ankara,
Kışın sert ama muazzam görüntünde buldum hep kendimi,
Sonbaharda dökülen yaprakların altında buldum, sevdayı, aşkı, sevgiyi,
Baharda açan çiçekler, polen toplayan arılarda, buldum mutluluğu, neşeyi ve hüznü
Gece vakdi sessizliğini kuşanmanı beklerdim herzaman,
Oturur bi köşeye dinlerdim uzun uzun sessizliğini,
havada birkaç yıldız ve bi hayli yaşlı ay üşümüşler gibi sarıp sarmalamış onları bulut,
bekleyen çay misaliydi hayatım hep bekledim, hep soğudu, hep acıdı,
kuş cıvıltıları gibi doluydu kafam hep farklı sesler ama hepsinin ağzında o faili meçhul hanım,
içini titretir bi ses tonu var en azından bendeki etkisi öyle,
güneşin gibi yakar bakışları,
ve gidiyorum Ankara sensizliğe aç, ona muhtaç bi şekilde,
Gidiyorum ankara onu koru kolla,
gidiyorum ankarabu yazdıklarımı sır olarak sakla,