Gidiyorum Şiiri - Hande Haghgoui

Ne zaman bir ‘’ gitme ‘’ lafı duysam
Aklıma ilk sen geliyorsun
Meğer ne kadar alıştırmışsın beni gitmelerine
Artık yadırgamıyorum.
Nokta koyamadığım bir zamana
Çözümün başlangıcı olması umuduyla
Son kez toplayıp yüreğimden dökülenleri
Gidiyorum!
Aslında bunun senin
Umurunda olduğunu bile hiç sanmıyorum
Her ne kadar kararlı ve bir o kadar da
Kanamalı bir yürekle toplarken eşyalarımı
Sen yine kim bilir kimlerle gönlünü eğlendiriyorsundur.
Gözyaşlarımı saklayamam bilirsin
Ama bu kez ilk defa ağlamadan gidiyorum.
Gerçektende gözümde yaş yok nedense
Ama; sanıyorum yüreğim fazlasıyla dökmekte.
Gitmeler böyle olmamalıydı
Deprem sarsıntısıyla çarparken kapıları
Artçıların korkusuyla titrememeliydi göz bebeklerim.
Yanmamalıydı yüreğim
Kanamamalıydı her bir yerim
Aklım sende kalmamalıydı.
Şimdi daha iyi anlıyorum gidenin yalnız kaldığını
Yalnız kalacağım biliyorum
İçime dert olan her şey hesap soracak
Kendi kendime çözümler üretip
Muhtemelen yalan söyleyeceğim
Mekan aynı kalsa da zaman değişecek
Yalnız kalabalıklara alışacağım
Daraldığım karanlık geceler de
Bakışlarımın sana yansımasını umut ederek
Gökyüzündeki en parlak yıldızla konuşuyor olacağım
Bir daha seni görmemek üzere
Acıyarak, kanayarak
İki kez ağlayarak
Bu amansız ve azgın kalabalıklardan kaçarcasına
Sesini bile duymadan
Gülüyor musun, ağlıyor musun anlamadan
Gidiyorum

Hande