Gidiyorum Şiiri - Kenan Kervan

Ay ışığının altında bir ruh gibi, giderken bilinmeze doğru.
Sessizce ayrılıyorum benliğimden.
Aklım öyle karışık ki.
Üstelik soğuk, üşüyorum.
Ama içimde öyle bir ateş var ki,
Yanıyorum.
Adım adım yararken gecenin karanlığını.
Yüreğimin yangınını rüzgarlara bırakıp gidiyorum
Hayalimde bir tek şey
Ağzımda iki hece
Ve kalbimde derin bir sızı ile gidiyorum..

Kimse yok koskoca şehirde benden başka.
Tüm ışıkları sönmüş evlerin.
Kaldırımda kıvrılıp üşüyen köpekler hariç ,
Herkez bırakmış kendini gafletin kollarına.
Yanlızım bu sessizliğin içinde, bir başımayım korkularımla.
Gidiyorum içimde hüzün, içimde acılarla.
Küskünüm.
Şu koskoca dünyaya bir ben fazla gelmişim.
Bir bana sahip çıkamamışlar.
Karanlıklar sahip çıkıp bassa da bağrına,
Yanlızım işte, karanlıktan korkan yanlızlığımla.

Gözlerimde sanki denizler birikmiş gibi.
Bıraksam kendimi, tutmasam seller alır bu şehri.
Sanki yıllardır tek damla akmamış gözlerimden.
Öyle doluyum ki; tuttukça kendimi ağlamamak için, kendimi boğuyorum.
Nefesim kesiliyor attığım her adımda
Bedenim gitse de, ruhum sürükleniyor ardımda.
Tutunmaya çalışıyor sokak lambalarına.
Ayrılmak öyle zor geliyor ki ve kendimi hasret denizine atmak,
Üstelik kıyıları hiç olmamış, olmayacak ta.

Gidiyorum hızlı hızlı gecenin koynundan bilinmeze doğru.
İnce ince çiseleyen yağmurun altında Islak ceketimle kaybolup gidiyorum.
Tutamıyorum artık kendimi daha fazla.
Ağır geliyor gözlerimdeki yaşlar, damla damla karışıyor yağmura
Bastığım toprak ağlıyor sanki benimle birlikte.
Gitme diyor, gitme.
Zaten kalbim ha vazgeçti ha geçecek.
Öyle zor geliyor ki kopmak ve ayrılmak
Durdurmaya çalışıyor hatıraların görünmez elleri.
Ama gitmeliyim dinlememeliyim.
Kaçmıyorum, korkmuyorum, ama gitmeliyim işte.
Gün gelir unutulurum nasıl olsa.
Adım bile hatırlanmaz olur, silinir hatıralardan.
Belki üç beş kişi kalır hatırlayan,
Kim bilir belki onlarda unutur günün birinde.
Hoşça kalın güzel dostlar, hoşça kal derin sevdam, ateşi kadehim hoşça kal.

Toplansın şimdi maske takan dostlar.
Selanik türküsünü çalsın sufiler.
Çalsın ki kalabalığın yüzü görünsün.
Belki bir damla yaş akarda gözlerden düşer toprağıma.
Açacak çiçeklerime tohum olur dostun hediyesi.
İşte bitiyor bu gece, bitiyor bu son yolculuk.
Sabah ezanları okunuyor içli içli uzaklarda bir yerde.
Selalar veriliyor benim için.
Kazmalar vuruluyor toprağa.
Yararken adım adım hüznün sessizliğini.
Kimlerin beklediğini bilmediğim yere göç ediyorum.
Ve ben ağır ağır kaybolurken gönüllerden,
Hayalimde birtek şey var hala.
Ağızımda iki hece, ve kalbimde derin bir sızı ile,
Gidiyorum.