Gidiyorum Şiiri - Alperen Karadağ

Sanırım bu kadar yeterli..Artık yalnızlığı seçiyorum kendime...Bu dünyaya ait değilim. Biliyor musun sevgili, aslında ben kendimi hiç bir yere ait hissetmiyorum.Her yaklaştığım insan inanç sistemimi kökten sarsıyor.Güven duygumu benden söküp alıyor. Kozama geri dönmemin vakti geldi.Nasılsa kimseler anlayamayacak beni... kimseler hatırlamayacak, kimseler özlemeyecek beni... Biliyorum adım en kısa zamanda unutulup gidecek.

Sözlerimin, misyonumun aslında hiç bir önemi yok buralarda.Çünkü zaman, hayat, bu dünya benim söylediklerimi, düşüncelerimi, tezlerimi kısaca beni, birer birer çürütecek.Çünkü benim düşüncelerim, benim sözlerim, benim tezlerim de bu dünyaya ait değil... Bu yüzden yok olmaya mahkumum anlık yargılarımla... Hep böyle oldu ve böyle olmaya da devam edecek...

Hiç bir zaman anlaşılamayacağım.Hep böyle her şeyi yarım bırakıp kaçacağım...Ben bu dünyanın tabularına kurallarına hep aykırıyım...Düzene ters düşmekteyim.Bu yüzden de kaçmalıyım.

Biliyor musun sevgili böyle zamanlarda ne istediğimi.Bir dost bildiğimin, peşimden koşup beni durdurarak silkelemesini 'Kendine gel! ' diye suratıma haykırmasını. Ama hiç olmadı bu. Hep ben gidiyorum dediğimde 'Peki Güle güle' dendi.Ve yalnızlığıma uğurlandım. Kahır dolu gecelerime sürgün edildim.Hep el uzattım. Hep yardım ettim. Hep birilerinin hayatları yoluna girsin diye kendimi paraladım. Ama benim ellerim hep boş kaldı. Hep uzanacak bir el aradım Ama yoktu! Yoktu! ... Gidiyorum! Gidiyorum sevgili. Yine çevremde bir el uzatanım olmadan.
Sessizliğime bürünüp, idam mangasına doğru ağır adımlarla ilerliyorum.Kimseler çevirmedi yolumdan, kimseler el uzatmadı ardımdan...Duvara vardım sevgili.Bak idam mangası 20 adım ötemde..Gözlerimi bağladı kader. ' Nişan al! ' diye haykırdı hayat....Ve manevra yaptı insanlık.

Geliyorum sevgili! Geliyorum! Bekle beni.

Ve acı bir ses: 'Ateş! ! '

aLpereN Karadağ
(10.07.2002)