Gidiyorum Şiiri - Nebih Nafile

gidiyorum ardıma bile bakmadan...
ellerim titriyor
gözlerim yaşarıyor
yüreğim burkuluyor şimdiden

altı delik ayakkabım
düğmesi kopmuş gömleğim
ve başımdaki hatıra şapkamla gidiyorum

çiseleyerek damlayan yağmur taneleri
alnımın kırışmış çizgilerinde akarken gidiyorum
karanlığın çöktüğü bir akşamda gidiyorum

içimde yaşanmamışlığın buruk hüznü ile gidiyorum
henüz yaşanmamış akşamlar
doğmamış sabahlar
ve kızıllık ötesinde
batırmaya doyamadığım
güneş vardı oysa
vazgeçmek zor esen yelden
içtiğim sudan-boğmadan
bastığım topraktan
yardan...
ama gidiyorum ardıma bile bakmadan

her sabah şarkılarıyla beni uyandıran kuşları
izlerken bana huzur veren akvaryumdaki balıkları
denizin kokusunu
ve dalgalarında dans eden
martıları bırakıp gidiyorum

gidiyorum be arkadaş
gidiyorum
her gece zifiri karanlık odamda
saatin tıkırtılarıyla geçirdiğim zamanı
bırakarak gidiyorum

bahçemdeki kır çiçeklerini
yasemin kokusunu
penceremden giren ay ışığını bırakıp gidiyorum

yatağımdaki pembe düşleri
renkli rüyaları
ve yastığıma sinen yar kokusunu bırakıp gidiyorum

gidiyorum işte sazımı sırtıma dayayıp
gidiyorum gidiyorum ardıma bile bakmadan

“Su Duruluğu” 2013