Gidiyorum Şiiri - Efecan Kıymaz

Sahte dostluklarla, parazitlerle örülmüşüm,
Ya da bana öyle geliyor.
İnsan krallığında soytarı olmuş it gibi,
Kaldırımlarda yığılıp, yudumladım içkimi.
Yıllarca bu bedene verdiğim akılsızca yetki,
Huşu-suzca bacağımdan tutup, beni arşa süren,
Sihirli bir sarmaşık gibi.
Ne ben inanıyorum kalan ömrüme şimdi,
Ne diyenler dumandan, alkolden kalmadı takatin.
Vaktim doldu, yok olmaya gidiyorum şimdi,
Ardımda bıraktığım gözü yaşlı biri yok.
Yetmiş yılı devirdim, ölmeye gidiyorum,
Bilemedim, dostum mu hasmım mı daha çok...
Alkol en iyi dostumdu oysa ki,
Safi mutluluğu, ben onda bulurdum.
Sokaklar, sağ kalan 'ben'lerle dolu,
Beni bırakın, yardım edin diyeceğim onlara,
Lakin yine birçoğunun idrakı yok.