Gidiyorum Şiiri - Lokman Gülbahçe

Kapıyı son kez kapattığında, ardında bıraktığı sessizlik kulaklarını sağır etti. İçinde binlerce fırtına kopuyor olsa da yüzünde sakin bir ifade vardı. Çünkü kararını vermişti: Bu defa gerçekten gidiyordu. “Ne verdim ki huzurdan yana?” diye mırıldandı kendi kendine. Gözlerinde geçmişin izleri, kalbinde bin pişmanlık vardı. Sevdiği kadına mutluluk verememişti. Dualarına bile “amin” dedirtememişti. Onun hayatını güzelleştireceğine, sadece ateşlere atmıştı. Masaya oturdu. Küçük bir kâğıt çıkardı cebinden. Yıllardır içinde taşıdığı kalemle son kez yazmaya başladı: “Bak bu son sözümdü, yemin yedirttim… artık pes ettim ben ve gidiyorum.” Kağıdı katladı, başucuna bıraktı. Biliyordu ki, bir gün bulunduğunda onun gözyaşlarını yeniden akıtacaktı. Ama başka çare kalmamıştı. Çünkü açtığı yaraları artık kendi bile saramıyordu. Bir an pencereden gökyüzüne baktı. Yıldızlar birer birer parlıyor, gece sessizce derinleşiyordu. Kendi içi gibi… karanlık, dipsiz, soğuk. “Gidiyorum senden acı içinde,” dedi. “Ama anılar hep gönlünün tacında kalsın.” Son kez aynaya baktığında, gözlerinin derinliklerinde yorgun bir adam gördü. Ne murad almıştı, ne de huzur bulmuştu. O yüzden sessizce, kimseye haber vermeden çıktı. Sokaklar karanlıktı, rüzgar sert esiyordu. Ama o ilk defa bu kadar kararlıydı. İçinden sadece şu sözler yankılanıyordu: “Artık pes ettim ben… ve gidiyorum.”