Gidiyorum Şiiri - Melahat Kırtekin

susuyorum,gidiyorum.
özlemlerime çağrılarıma
taşralıların yüreği kadar sığdır yüreğim.
bir kalpte ikiden fazla yolcu taşıyamıyorum
bir düşte mutluluğun hayalinden başka
hepsine yabancıyım.
oysa buralarda düş kırıklıkları var
benimse hiç bir düşüm kırılmaya hazır değil
zaten kırılabilecek kadar fazla düşüm
hiç bir zaman olmadı
olmayacak ta...

benim yüreğim çok çok
başı dumanlı bir dağın derdi ile yanmıştır ortamsızlıktan
burada bilmem kaç acı var bir günde almıyor hafızam
burada iki kol üstündeki tüm başlar dumanlı
yetişemiyorum...
hüzün peyda oldu dört yanımda
ipini koparan hüzünlüyüm diyor
kuzum hüzün nedir kimse bilmiyor.
bilenlerin nesli tükeneli kaç hüzünsüz ömür geçti.

hüzün 63 yaşında
hayata gözlerini kapatan peygamberimiz gibi
yaşamını 63 yaşında tüketmedi diye
63 ten sonrasını kendine reva görmeyen
yerin altında yıllar geçiren ŞEYH GALİP ile
toprakta çürümeye mahkum edildi.
kimsecikler farkedemedi
bir duygu erozyonuna kapılıp gittiğimizi.
hüzünsüz kaldık o yıllardan sonra
yaşayamıyorum
bu kadar duygusuzluk nefesimi tüketiyor benim
hasret tükenmiş
özlemek tükenmiş
saflık tükenmiş...
bu kadar tükenmişliğe dayanmayacak kalbim
gidiyorum sessiz usul usul ve derin

sığ sularda gelgitsiz yaşamlara alışkınım
tatlı sulardan tuzlu sulara dayanmaz ki yaşamım
taş kalpli değilim taşralıyım
ihaneti,rekabeti kaldırmıyor yüreğim
kaldıramayacak ta...

keşke hala bir başı dumanlı dağın
efkarı ile efkarlanıyor olsaydım
efkarlandıklarımın da şekli değişti.
keşke düzelse diyorum düzelmiyor
düzelmeyecek te.

İstanbul' un bir gün doğmunu sırtıma alıp
gideceğim ufuklara dalıp dalıp
bir istanbula borçlu kalacağım.
gidiyorum susa susa gidiyorum
bunca yalandan sonra bağlandı dilim
çözemiyorum çözülmüyor
çözülmeyecek te