Biliyorum! Çok oluyorum! Ve olduğum bu çokluk hiçliğimin bir parçası. Hiçlik sardığında dört yanı içinden çıkılmaz bir hal alıyor ve dökülüyor yaprakları yüreğin daha hazan bile gelmeden. Asıl hazan yürekte nüksediyor siz hiç farkında olmadan.
Ve hiç bilmeden dağılıyorsunuz ardı arkası kesilmeden, günler geceler boyu. Sigara üstüne yakılan her sigarada, biraz daha parçalanıyor ciğerleriniz. Kuru bir öksürük koyuveriyor ve yırtılıyor sessizliğiniz. Ya da siz öyle sanıyorsunuz.
Açmadığınız radyoda çalan her şarkı, dinlemediğiniz her müziğin inleyen notası kaçıyor sizden uzaklara ve yanıyorsunuz.
İçinizden geldiğince yazamıyorsunuz, yazmak istemediklerinizi. Çığlıklarınız da boğum boğum tıkıyor boğazınızı. Ağlamak ve haykırmak arasında seyrediyor isyanınız, ne var ki dilinizi koparıyor yüreğiniz. Konuşamayıp aktaramadığınız duyumsamalarla boğuluyorsunuz, indikçe derin darbeler üzerinize.
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
