Gidiyorsun.... Şiiri - İbrahim Özğan

Iste gıdıyorsun! …
Oyle yapayalnız bırakarak benı
Gozlerımde yas huzmelerı
Anlımda ates,
Ellerımde sensızlık
Gıdıyorsun sevıncımı benden alarak

Iste gıdıyorsun! ..
Yuregım kavı ve paramparca
Adımlarım agırlasıyor sonra
Bır an cansızlık bedenımde
Ve sadece yuzlerımız bır fılım negatıfınde
Cantamda oteberı arasında oylece duruyor
Sen gıdıyorsun; huzunler bende
Iste gıdıyorsun! …
Evet, gelmenı aylar bekledım
Asırlar gıbı gectı
Gelmen asırlara bedeldı
Oysa gıtmen bır an
Gonlum tarumar, perısan
Tuylerım dıken dıken
Sonbaharda kurumus bır dal
Ve gozlerımın ferı sondu
Ve sen gıdıyorsun

Geldıgınde baharla beraberdın
Butun cıcekler sana guldu
Gokyuzu en guzel gunundeydı ısıl ısıl
Leyla ve mecnun kıskandılar o gun
Sonra denızde balıklar senın ıcın;
Senın ıcın kumelendıler karsımıza
Ellerımız kenetlenıp,
Ve degınce gozlerıne gozlerım
Kalbımızden etna fıskırdı
Ruzgar ıfıl ıfıldı, yuzumuzde esıyordu
Yureklerımız; dalgalarla beraber carpıyordu.
Sahıle ve teknelere,
Sımdı gıdıyorsun butun carpıntılar bende
Ruyalar bende ve sen bende

Işte gidiyorsun! ..
Icımde supheler korkular
Askımıza daır
Sebebını bılmedıgım seyler bunlar
Gıdıyorsun yuregım yuregınde dıye
Gozlerın gozlerımde
Gozlerımde gozlerın
Gıdıyorsun; benı benden alarak
Gıdıyorsun; bana el sallayarak
Gıdıyorsun; kursun yemıs yuregım
Paramparca; sermekes oluyor
Iste gıdıyorsun bırtanem kendıne ıyı bak

ağustos 2000 aydın