Hayat denilen yolun son durağın bineceğin bineğin
Gördüğün bu musalla taşı bu dünyadaki son yatağın
senden geriye kaldı karın çocukların evin ocağın
feryat etsen de kimse duymaz feryadın ağlamağın
işte cemaate elveda edip bu dünyadan gidiyorsun...
İşte en büyük servetin beş metrelik patiska bezin
Sarılmış gidiyorsun bu dünyadaki sondur bu saltanatın
Aşkını yüreğine koymuştun malın servetin evladın
Hiç biri gelmiyor senin vazgeçemediğin Gözdelerin
Dağ gibi serveti bırakıp gözü açık gidiyorsun...
Halil ÇOLAK 11.01.2010
ANKARA
Kayıt Tarihi : 11.1.2011 21:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!