Gidiyordun Şehrimden Şiiri - İsmail Uysal

Gidiyordun
Kuşlar da geliyordu ardından
En çok da serçeler...
Bulutlar, rüzgar, yediverenler,
Umudum, huzurum kokunla gidiyordu
Geriye gözlerin kaldı
Bıraktığın izin
Bir de denizin
Ey sevgili
Bil ki
Beni en çok gözlerin yordu.

Gidiyordun
Yaylama göç başlıyordu
Göçmen kuşları gibi çocuklar
Sevgili;
Çocuklar bir ağızdan yarını düşlüyordu
Ayaklarında cizlavet
Gözlerinde mavi renkli umutlar
Avuçlarında nasır
Çocuk bedeninin nasırı mı olurmuş
Oluyormuş işte
Papatyalar arasına sıkışmış yusufçuk ağlıyordu.
Gözyaşının ne işi varsa düşte

Gidiyordun
Şehrimi mahrum bırakıp kokundan
Ayırdın gülden dikeni
Sevgili
Geceler uzadı yokluğundaki korkundan
Ağlatırcasına Palandöken'i
Gidiyordun.
Gidiyordu seninle Havuzbaşı
Mecburiyet Caddesi
Çifte Minareli Medrese
Tebrizkapı, Gürcükapı, Karskapı...
Abdurrahmangazi'den yükselen rahmetle bulutlar gidiyordu
Sensiz attığım her adım uçurum...
Sen gidiyordun ya ağlıyordu Mahallebaşı, Ayrıldı kırk yıllık karıkocalar,
Bıraktı kardaş kardaşı.
Seninle birlikte bilinmeyen bir adrese
Gidiyordu Erzurum.

Gidiyordun işte
Ne varsa güzel olan seninle gidiyordu
Kuşlar da geliyordu ardından
En çok da serçeler...
Bulutlar, rüzgar, yediverenler
Umudum, huzurum kokunla gidiyordu...