Gidiyordun Şehrimden 2 Şiiri - İsmail Uysal

Erzurum'un yazıydı, aylardan hazirandı
Taze toprak kokardı her yanı memleketin
Yer yeşil, gök maviydi, tüm renkler olağandı
Bir tek çam ağaçları kokuyordu hasretin
Bir de göğsümde ağrı, bir de yüreğim yandı
Bağrımdaki boşluğa sıkıştı esaretin.

İlk adımla başladı aşkına ihanetin
Kırmızı bir araba, gitti, gözden kayboldu
O gün anladım işte, geri dönmeyecektin
Anlıktı, karanlıktı... Ne oldu? Nasıl oldu?
Bilmiyorum... Sorsaydım acep ne diyecektin?
Visali yar beklerken, gurbetin hasıl oldu.

Gözlerinde kırılgan mısralar sıralıydı
Gözyaşların eylüle adanmış şiirlerdi
Dilin lal, bakışların kırgındı, yaralıydı
Her yaşın bir ummana erişen nehirlerdi
Her biri diğerine dargındı, yaralıydı
Her birinin aktığı ummana yetti derdi

Birleşti Elif'le Vav, iki kalbi örttü Nun
Sonra gittin şehrimden, başladı kırkikindi
Leyla'dan zuhur etti, çöle düşmedi Mecnun
Uçsuz bucaksız derya, küçücük kalbe sindi
Gök ağlarmış dolunca, doğada budur kanun
Şimdi yoksun, gök suskun, karayel bile dindi

Ben kuyuda değilim, gömlekteki kan benim
Beni boğazlayan kurt, elimde büyümüştü
Üstelik seni benden götüren kervan benim
Kaç harami yüküme göz dikip yola düştü
Bilmezler ki saraya açılan zindan benim
Haziran ortasında ellerim üşümüştü