Kim ne derse desin,insan hayatı,
Bir ırmak misali akıp gidyor.
Ölüm; bu dünyanın tek hakikatı.
Bir gün can bedenden çıkıp gidiyor.
Çocuk,delikanlı,yaşlı demeden,
Toprağa düşüyor her yaştan beden.
Dünya bir kuyumcu...insan bir maden...
Alıcısı gelen çekip gidiyor.
İstikamet belli,yörünge belli.
Yaşlı sayılırız olunca elli.
Ömür bir bağlama; mızraplı,telli.
Her gelen bir ağıt yakıp gidiyor.
Kimi mal peşinde,kimi şöhret,şan,
Kimi zevk sefada,kimi perişan.
Asla ıskalamaz alınca nişan;
Azrail kurşunu sıkıp gidiyor.
Velhasıl-ı kelam faniyiz fani.
Babamız,dedemiz nerede,hani?
CÜCE bir gün ölüm bulacak seni,
Şimdilik gülerek bakıp gidiyor.
Kayıt Tarihi : 5.11.2008 13:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!