Gidişinin Ardından Şiiri - Lokman Polat

Uzak bir mevsimin mavimtırak çiçekleri, umut…
Zaman mefhumu yok, kayıp bütün mekânlar.
Asılı durur kelimeler yağlı urganlarda,
Kör olan sesler bir çığlık! Sedasız kulaklarda.

Güneşin kamere küsüşü; solgun simaların donuk bakışında…
Adı matem olan renkte gökyüzü…
Katre, katre zifir süzülüyor titreyen tenime intihar eden bulutlardan…
Ve sen geçiyorsun kefensiz yatırdığın bu mezarlıktan...