Gidişini Sindiremedim Genç Adam

Terkinde anladım
Tanrı alnıma kader değil keder iliştirmiş
Her an beliren bir doğum lekesi
İki kaşımın ortasına yerleşmiş

Uzaklara bakan gözlerimi mabedime döndürdüm
Sol lobumda fazlasıyla gözyaşı birikti
Bir düşten atlamak gibi bir şey ayrılık
Ya da düşümsüz bir uçurumun kenarından mavi bir kelebek gibi savrulmak

Bu kentin ıssız sokaklarında
Düşüncelerim hayallerimi ezmekle meşgul
Bütün olan neyim varsa paramparça olmuş gri toz zerreleri
İç sesim kısılmış,tenhalığına vurmuş kendini
Dudaklarımın kenarından yabancı cümleler sızıyor
Anlam bile yükleyemediğim
Gidişini bile sindiremediğim genç adama

Yalnızım
Havva’sını bekleyen Adem kadar
Ya da vahiy bekleyen peygamber kadar

Tanrım hala bu duruma yapacak bir şeyin yok sanırım
Şahadet ettiğim ayet yalancı çıkarıyor seni
Affet!
Her terk ediliş bir iz bıraktı dilimde
Konuşurken küfre dönüyor sözlerim

Anladım ki yaratılışımda bir şeyler eksik
Yoksa bu kadar sana benzemezdim
Yalnızlığı her gece koynumda büyütmezdim

Gidişini sindiremedim genç adam
Bütün arsızlığım sadece bundan