Gidişine Sürgün Gözlerim

Boşuna değil bu isyanım
Boşuna değil, böyle çaresizliğim
Boğazıma kadar dayanmışsa sensizlik
Nefes alamıyorsam yokluğunda
Boşuna, boşuna değil
Yorgunum ben...
Yorgun; çaresiz
Umutsuz
Kara tiren gibiyim; kara dumanlar çıkaran
Ezberdir hep gittiğim yollar
Durduğum tüm istasyonlarda, tanımadığım insanlar
Her kalkışım
Yeni bir umuda doğru
Yarınlardan bir şeyler bekleyerek
Nereye,, nereye kadar?
Bazen içimden bitirmek gelir bu sensizliği
Alırım elime mermisi sen olan silahımı
Dayarım anlımın ortasına.
Çek derim, çek
Bitir bu Allahın belası hasreti
Ama her defasından vazgeçerim bundan
Kıyamam bende kalan gülüşünü bitirmeye
Giderken bana emanet bıraktığın kalbine
Geceler uzadıkça uzuyor yokluğunda
Kramp girmiş uykularım da, sen
İşgale uğramış rüyalarımda
Gelin ettiğim. Sen
Geçer dedim.
Unuturum dedim.
Alışırım dedim
Ama. Ama olmadı, alışamadım, unutamadım
Her geçen günde, daha da alevlendi yangınım
Bildiğim bütün gerçekleri sildim kafamdan
Bir tek sen kaldın gerçek olan. Silemediğim
Ahhhhh düşlerimde gelin ettiğim
Bumuydu kavlimiz
Hani başka eli tutmayacaktı ellerimiz
Hani başka gözlere bakmayacaktı gözlerimiz
Ben hep sağdık kaldım verdiğimiz sözlere
Ama sen. ahhh sen
İhanetin en büyüğünü yaşattın bana
Söyle:
Söyle nasıl öptün ölümü dudağından?
Nasıl tuttun Azrail’in elinden?
Söyle; hiç mi sızlamadı yüreğin
Beni böyle koyup giderken…
Çaresiz; gidişine suskun sözlerim
Artık; gidişine sürgün
O çok sevdiğin gözlerim.