Gidişine Son Gazel Şiiri - Hayrettin Taylan

Bir adın kalmışsa geriye dünyanın sonu bu
kırılmış şeylerin nihayetinde sensizlik nihaventi
Aynaların sırrında tüm gidişlerin izbesi
Yalnızlığın peşinde ben faresi
Kovalıyor beni bendeki senden
Yakalıyor beni paramparça yalnızlık
Kayıtsız hatıraların çeşnisinden kayıplarımın haritasında sen
Bir şehir gitti Ankara
Bir şehir ağlıyor İstanbul
Bir şair ağlıyor
Şairin ağlaması hiç kimsenin ağlamasına benzemez

ey yar say ki ben hiç ağlamadı bu şair
Hiç ateşe ateşini atmadı
Geceleri koynuma aydan başka kaş yıldız aldım
İçimin sütbeyazı sularından sulandı ayrılığımın kelebeği

Evet salaş yalvarmanın korkusunda talan
Evet kaybetmenin o zehirli buğusu
Evet isyan evet benden kaçışına isyan
evet gece hain
ay suskuna tutulmuş
an be an değil ancak yaşayan bilir
bir şairin yalnızlığı İstanbula benzemiyor ankaralı
Bu gidişin biraz nadan
biraz benden kalan
arta kalan son kalbimde ölü güzeller yaşıyor
kime baksam sensizlik sergisi gözlenir
kime sevgilim desem yalan
düşlerimin düşünde düşman düşlerine

Kafları aflar oynattı yerinden
hallaçlar attı aşkımın Hallacı Mansur halini
Beni idam kıl ey giden sevgili
Ben seni senden çok seviyorum dedim
Hallaç mutlu öldü
Ya ben sensiz ölüyken nerdesin
Sen say ki yerin dibine geçti ihanetim kırık aynası
say ki yaşanmışa aşınmış bir hatanın son bedelinin bendini kestim
aşk içre aşka yamaladım yalansı arzular feslimi
nefsimi nehir eyledim süresiz ve firesiz akışlara
affet
kaybetmek seni acının son tanımı
daha seni yenilenmiş pişmanlık sonrası sevgi diliminde anmadım
gitmek için yaşın daha çok genç
gitmemek için nefretin daha çok aç
bir adın kalacak kara delikli kalbimde
geriye
beriye
seriye