Gidişine En Çok Ben Sevindim

Bencilim,
Uğrunda eskittiğim tüm hücrelerim yenilenmek için,
Başkalarına muhtaç şimdi.
Üzülme,
Hiçkimse senin gibi silip atamaz bir köşeye beni,
Daha çok üstlerine örtüyorlar mahremiyetimi.
Sabah oluyor,
Hepsi bir bir gidiyor.
Bakmıyorum bile arkalarından,
Çünkü onlar giderken, benim kanım hep sana çekiliyor.
Dikiyorum kesiklerinden bileklerimi,
Asıyorum yanıma tüm geçmişimi.
Biraz mazoşisttim belki ama,
İnan sevgilim,
Gidişine en çok ben sevindim.

Sahibim,
Tanrı üstümüze kinini boşaldığından beri,
Tutmuyor ellerim güzelliğini.
Kanıma dokunuyor yabancıların tenleri,
Görsel şölen olarak lanse ediliyor,
Türk filmlerinde, henüz fahişe olmuş o mahçup küçük kız gibi,
Bir oradan, bir oraya atılıyor gençliğim.
Olsun,
Bunların hepsi, sana daha da çok yaklaştırıyor beni,
Söküyorum kalbimin kirecini,
Damarlarımdan akıyor pisliği.
Biraz geriledi aklım belki ama,
İnan sevgilim,
Gidişine en çok ben sevindim.

Katilim,
Yerle yeksan olan tüm duyguların üzerine yattı,
Sözcüklerden korkan heceler.
Aslını inkar eden yalancılar gibi kırdık,
Gerçeklere asılan bir erkeğin sağ elini.
Gitmek,
Sana yakışan bir intihar biçimiydi,
Ölmekse,
Bana yapışan bir düşünce birliği.
Şimdi,
Ruhunun yanında yatan bedenime bak,
Yüzüm bembeyaz, ellerim kirli.
Özlesem de rengini,
İnan sevgilim,
Gidişine en çok leşim sevindi.

23dokuz10 | 17:03
MerveCeylan.