Gidişinden Beri Şiiri - Bilal Mardin

Senin adınla başlamak istedim
dilim damağıma perçinlenmiş
dudaklar dişlere kenetli
nasıl söze gelir ki
ağzım yokluğunun burukluğunda
Genzimde bir hıçkırık düğümlenmekte
ilk yazım
beni kuraklığıma terketmekte...
Kelam anlamını yitirdi artık
ne sigara eski zifir tadında
ne de çay eski kıvamında
gidişinden beri
kaç libas bedensiz
kaç beden başsız
kaç ocak direksiz
kaç çocuk babasız
kaç seven sevdasız kaldı? ...
kaçıncı bahar
kar kalkmayan dağlarımda
açmaktan cayıp
gülüşünü erteledi kardelenler?
yokluğunun
zalim zemheri hasretince...
Ağlayış kâr etmez çığlık işlemez
bu beton ve demir enkazı şehir
bu insanlıktan nasipsiz insancıklar
bu uğursuz netameli bakışlar
anlayabilirler mi ki anlatsam
her akşam güneş ufka çekilende
nasıl bir yağsız insafsız
yalnızlık ilmeğinin
boynumu sıkıp
bakışımı dundurduğunu
boynumun kırılıp boğulduğumu
olmayışının
iliğime kanıma dokunduğunu
hasretinin bir cellat hissizliğiyle
kanlı ellerini ovduğunu
ve bakışımdan olsun
ödlekçe kaçıp kaybolduğunu...
Çiçekler arındılar kokularından
ki bülbülleri
hoyrat ellerle vurulmuştur
onların yuvalarını kurduğu dallar
sesleriyle dolup çınlayan vadiler
zulüm erlerince ateşe verilmiş
her yıl bir kaç kere yakılmış
toz ile kül ile duman ile savrulmuştur...
Artık ötüşleri isliğe
türküleri buğulu sisliğe
ve aşkları çaresizliğe durulmuştur...
Allah'sız ve ahlâksız bir vahşet
cirit atmakta
ot bitmez ağaç görmez
çırıl çıplak dağlarımda
ben her ne etsem
boş ve beyhudedir
içimdeki yara merhemle dinmez
bu keder beni yer gencecik çağlarımda
Bilesin ki artık
yalan ve yavandır gülüşler
-ki şakayı bile-
şaklabanlık olsun diye yapıyorum
sen gideli sevgili
bırak sevinci sevinmeyi
üzülmeyi dahi beceremiyorum...