Gidişin Vurgundur Şiiri - Mehmet Bekir Nal

Sensizlik bensizlik olur zamanla
Her eylemim bencillik kokar
Boşalan bedenim başkasıyla dolar
Aynada göremem artık kendimi bile
Sessizlik çığlığa dönüşür
Gidişin vurgundur derinlere dalmış zihnime
Seni ararım her kayanın altında
Ellerim toprağı yarar köstebek misali
Gecelerim akar yokluk çukurlarına
Hayaller terk eder cennetlerimi
Rengini kaybeder toprağım
Yokluğunda kurur dallar kış misali
Asırlık Çınara bile don vurur
Suya hasret bu engin dünyam
Pınarı senin mısralarından oluşan
Sana hasret bu içim
Nehirlere dalarak serinlemez bu çorak beden
İçim boşken neylerim suyu
Tadı yok yemeğin de
Uykular aynı
Hiçlik sarar manzaraları
Bahçeler mezardan farksızdır yaralı gönlüme
Kargalar gülerken bülbül ağlar halime
Gündüzler çetin, geceler tekinsiz
Beyin karışık, kalp tedirgin
Ölmek çare değil güneşim yokken
Ayakta kalmaksa işkencedir ruhuma
Dünya döndükçe nefes almak zorlaşır
Her yeni gün daha bir eski doğar
Örümcekler ağ örer dünyama
Bambaşka güçler tutar kapılarımı
Salmaz dışarı coşkularımı
Farazi lakırdılarla dolar hayat
Fevri davranışlar sarar dört bir yanı sinek misali
Korumasızım o parlak ışığının çok uzağında
Procrustes'in masasına uzanıp beklerim acıları
Danaus'un kızlarıyla bir olurum fıçının önünde
Düşmüş meleklerden beter olurum
Yarınlar asla gelmez
Çalmaz kapılarımı artık hikmetli sözler
Cehennem çukurlarında sonsuza dek
Gülüşünü gözler olurum.