Gidişin Ve Çiçekler

Gece yağmur yağardı.
Ben sana ağlardım.
Yağmur senden utanırdı.
Ben sana yine kıyamazdım.

Gökyüzü bulutlarla bir şeyler çizer,
Sensizliğe benzerdi.
Ben onda bile görürdüm seni.
Sen, ah sen!
Nereye baksam; oradasın.
Sen olmazların, mantığındasın.
Gidişin milat oldu karanlık çağıma.
Sen gecemin olmayacak sabahındasın.

Takvimin yaprağı, saatin akrebindesin.
Sen başka zamana,
Başka gönüllere gidişlerdesin.
Öznesin şiirlerinde başka şairlerin.
Sen cümlelerin hüzünle buluştuğu yerdesin.

Terkedip giden de sensin,
Dolayıp boynuma sensizliği,
Taburemi çeken de sen.
Ah! Sana yine kıyamıyorum.
Sana yine kızamıyorum.
Bak işte bak...
Avuçlarımda sensizliğin.
Tadına bir kere bakabilseydin;
Anlardın derdini satırların, kalemin.

Öyle özledim ki seni...
Ve öyle özledim,
Utangaç dudaklarının yanağıma değişini.
Şimdi yanağıma nasıl gitsin ellerim?
Ve gözlerin yokken, neye baksın gözlerim?

Her şey mesul oldu gidişinden.
Salıncaklar mesul oldu.
Çorbacıda sandalyeler,
Ağlayan bebek bile mesul oldu da;
Bir seni mesul kılamadım cinayetimden.
Sen azmettirdin anıları.
Hayaline, resimlere sen öldürttün beni.
Ama ben sana yine kıyamıyorum.

Özledim seni.
Nasıl özlemeyeyim?
Çiçek bir sen sularsan;
Şarkı bir sen söylersen güzeldi.
Bense, bir sen varsan mutluydum.
Şimdi yoksun, yok hiçbiride.
İçinde sen yoksan, beyhude.

Hani gittin ya sen...
Dilim varmıyor "terkettin" demeye.
Hani gidiverdin ya birden, bir yerlere.
Her şeyi götürdün beraberinde.
Kokun saçlarında kaldı belkide.
Ellerin ceplerinde.
Gözlerin zaten çoktan varmıştı menzile.
Bari sesini bıraksaydın geride.
Nasıl özlemeyeyim sen söyle.

Benden yana rahat olsun için.
Ben sana hiç kıyamadım.
Yine kıyamam, affederim de,
En güzel çiçekler nasıl affetsin?
Onları kör gözlere sen mahkum ettin.
Sen'ken adı güzel olan her şeyin;
Sen adsız bıraktın onları, günahlarına girdin.
O garibanlar seni nasıl affetsin?