Gidişin ölümün sureti, dönüşün ta kendis ...

ardından bağrımda yükselen ateş gözlerimde harlandı
saat 12’yi vururken bir kapı gıcırtısının istilasında
saniyeleri çıldırtan şey sadece ‘bir an’dı, yaşandı
ayrılık adını aldı bir tutam tuz, yaralarımda mana buldu
‘azrail’in gölgesi duvarlarda, çatlaklar ölümün sureti oldu...

iki heceli bir isim yazdı söz birliği etmişçesine tüm harfler
bu şehrin her sokağına, caddesine, gecesine, saatine...
minerva itiraf etti aslında varlığın ne olduğunu hiç bilmediğini
baykuşu fecirde penceremin önünden 12’nin akisleriyle dönünce
gerçeği sorgulayıp durdu bir ‘ama’nın gördüğü düşte...

hiç bırakmadım bana kalan bir parça kırık dökük anıyı
boğulsam da ortasında kıyametten arta kalanların
ağlamadım, çamurlaşmasın diye toz bulutları...

belkilerle süslediğim umutlarım, hayallerim,
her gece aynı kapı gıcırtısıyla parçalandı,köreldi
yüzümde dehşet ifadesi hep o kabusla uyandım
saat 12 yi vururken en bulunmaz kuytulara sığındım,
gözlerimde dağıldı tüm aynalar, yıllar bedenimde...

ve sen, saat 12’yi vururken sızdın kapıdan zengin sefaletime
seyrelmiş, kırlaşmış saçlarımın arasındaydı bu kez parmakların
sonra kırışmış tenimde, aynıydı sıcaklığın buz gibi bedenimde...
belki bu vefaydı beklediğim ‘sen’i yüklediğim iki heceli isimden
ah! bu nasıl visaldı, gözlerimi öperken son nefesim yüzünde
sevdalandım toprağa, sen olunca bu surette, sevdalandım ölüme...

(Amasya)