Gidişin kadar ; canımı hiçbir şey yakmadı

Bir sonbahar gününde
Yaşam'ın bütün çiçekleri soldu elimde
Mevsimler anlamını yitirdiği
Güzel günlerim kabus oldu
Sevdiğim kadın
Bir damla su gibi
Gözyaşlarımla süzülüp gidiyor .
Ben yarım kaldım
Yalnız kaldım
Sensizlik yağıyor üstüme
Bütün yollarım çıkmazlarda
Ve yaşama direnmiyorum artık
Ölümden
Yok olmaktan değil korkum
Korkum ;
Hiç bir şey yapmadan
Sana dokunmadan
Son kez görmeden
Ölmekti korkum !
Senden başka
Hiçbir şeyim yok .
O zaman varlığımın bir anlamı var mı ?
Bak sende yoksun
Bir sonbahar gününde
Ankara grisinde
Seni kaybetmek
Var mı daha acısı bu yaşamın ?
Ben yaşamın mevsimlerini kaybettim.
Hayatım ;
Kırık cam parçaları ile dolu
Yokluğunun yerini
Dolduracak bir şey yok .
Bu acının bir izahı yok
Ben yokluğunla yok oluyorken
Varlığımı hissedemiyorum.
Ben dünyaya sığmıyor iken
Dünya ;
Üstüme üstüme geliyor .
Sokaklar
Yollar boğuyor beni.
Gidişin ;
Canımı yaktığı kadar
Artık hiçbir şey acıtmıyor canımı .