Gidişin düşünce aklıma Şiiri - Belgin Er ...

.
.
.
binlerce katar toprak giyiniyorum her gece
kanaya kanaya öperken dikenlerini
bölük pörçük türküler ayarlıyorum bu törene
bu törene sarmaş dolaş sevdalar savuruyorum
dokunmadan ve hatta uzaklaşarak her zerre
ağırlığını unutup da bir yaprak oluyorum hüznün gözlerine

tir tir korkusunda ayrılığın
unutkan binlerce hece döküyorum yoluna
yazmak bir değer taşımıyor oraya buraya

gıyabında koşmalarımı anlatıyorum sığ sularına
çocuk ömrümün kanamalarını
ve düşlerimi korkusuzca ezmemi

süslü hayallerimi incitiyorum kendimi ters yüz etmek adına
daima yepyeni sabahlar konduruyorum karamsar yüzüne
yağmuru yeşilde sevmeyi öğretiyorum gözlerine
toprağı sarıda öpmeyi dudaklarına
uğultusunda rüzgarı içebilmeyi nefesinle

binlerce kapalı yara var bedenimde /bir tek açık yara yüreğimde
kopkoyu perdeler dökülüyor ömrümün penceresine
iyiliğim haslığım tutuyor ara sıra
vefa diyorlar halk dilinde buna
kırılan kirpiklerimi de taşıyorum gittiğim her yere

gittiğim her yere üzerinde onur yazan bir alın da taşıyorum
biraz aşkı
biraz da senden geriye kalan ağlamaları

masum değilim bunu yüzüme bakarak söyleyebiliyorum!
ve gelişin aynası yok diye biliyorum
gidişin gölgesi
yüzümü güneşe tutuyorum –lakin-
beklemek umut etmek kadar dinlendiriyor beni
ne olur arada gel bu avlu sesine hasret
istersen gül istersen söyle istersen küfret

.
.
.