Gidişin dipsiz kuyulara çekti beni

Bu anlamsız ayrılık
Yıldırım gibi düştü içime
Kararlıyım artık caydım sevmekten
Tenimi dağlasa içimi acıtsa da
Seni unutacağım istemiyerekten
Dönmeyeceğim sonum ölümde olsa
Çığlıklarım gecenin sessizliğini yarsada
Bu kudurmuş kavgalarımız bitirdi bizi
Benim bu acılarıma ağlamalarım bile yetmez
Ölmeliyim ben ölmeliyim
Geceler boyu sevişmelerimizi hatırlamak
Beni teselli etmez artık
Hiç bir şey bu kadar koymadı bana
Gidişin dipsiz kuyulara çekti beni
Kör oldu gözlerim yazdığın son vedanı okurken
Biz rüyalarımızda bile beraberdik
Tenim teninle buluştuğunda kor gibi yanacaktık
Biz birbirimizin olmalıydık
Bu kavgaları geride bırakarak
Şimdi ben yastığımdan utanıyorum
Onu her gece gözyaşlarımla ıslattığım için
Biz ayrılmamalıydık
Çünkü bu iki yürek çok hasret çekmişti
Bir gün kavuşmayı bekleyerek
O hüzün kokan aşkım gitti gideli
Ben artık şarkı dinlemiyorum
Onlar bile ağlama makamından çalıyor
Şimdi dudaklarımda
Buruk gülümsemelerim bile olmayacak
Ben onu hala ÇOK kıskanıyorum ÇOK
Tıpkı tedavisi mümkün olmayan bir hastalık gibi
Ve biliyorum ki o beni affetmiyecek
Korkuyorum bir daha asla bana dönmeyecek
Pişmanlık duyuyorum şimdi
Ama galiba seni kaybettim canözüm
Hani sen benim katran karası gecelerimin ışığı
Yüreğimin yanığıydın
Ben bu koskocaman evrene sığamıyorum artık
Suçluysam söyle bana kendimi nasıl affettireyim
Ah bitanesi ah
Gitmek için nasıl da acelen varmış
Bu kadar mı bıkmıştın benden
Bekleyeceğim sen bana gelmezsen
Ben sana geleceğim
Kirpiklerinin ucuna takılıp orada ağlayacağım
seni sonsuza dek sevmeye hazırım
Sen bana geri dönmedikçe
Bu şiirin finalini hiç yazmıyacağım

27 mayıs 2006 cumartesi saat 03.30