Gidişin Şiiri - Alperen Yılmaz

Gidişinden herkes huzursuz oldu,
Yağmurlar geceye bizi soruyor.
Âşıklar tepesi kimsesiz kaldı,
Martıların gözü bizi arıyor.

Sevda çiftliğinde ekin tazecik.
Rüyama girip de yeşert azıcık…
Köşedeki küçük, hasta kuzucuk
Gördüğü her düşü bize yoruyor.

İyice yaklaştım acı sona dün,
Çok daha yakındı ruhum sana dün.
Koca çınar seni sordu bana dün;
Gözünü iyice hasret bürüyor.

Özledim demeye dilim yok, inan.
Ayrılıktan büyük zalim yok, inan.
Ayakta duracak hâlim yok, inan;
Rüzgârlar, sonumu haber veriyor.

Sen sevdanın en ölümsüz şeklisin.
Gidişatım iyi değil, haklısın.
Her şarkıda, bir parça sen saklısın,
Şiirlerim her gün kâbus görüyor.

Tam kazandım derken serçe kalbini
Yağmaladı gömücüler gülbini.
Bilirim ki sen, dünyalar elbini;
Varlığını önlerine seriyor.

Sofrasında eceli buyur eden
Zarafetin, bana acımaz; neden?
Güzelliğin işlenmemiş bir maden,
Keşfettikçe yokluğunca vuruyor.

Nasıl kalbin ıstıraptan yüksünmez?
Nasıl insan yaşamaktan tiksinmez,
Seni kaybedip de aşık yoksunmaz?
Yüreğimi kör bıçaklar sarıyor.

Saçlarında sonsuzluğun deseni…
Erişilmez düş yapıyor bu seni.
Unutamam, dudağımda buseni.
Aklıma geldikçe ağzım kuruyor.

Dünyanın mutluluk vadesi dolmuş.
Bilincim, gittiğin ana hapsolmuş.
Kopardığım güller, cebimde solmuş,
Vuslat günü için hazır duruyor.

Sıfıra ulaştım, küsuratım yok.
Resmine bakmaya cesaretim yok.
“O öldü” diyecek basiretim yok.
Hayalin yanımda, içim eriyor.

Sevda öğretecek çırak yok bende.
Sensiz yaşayacak yürek yok bende.
Dünyalık zamana gerek yok bende;
Cennette, sevdiğim hüküm sürüyor.

Zaten bir mucize hâlâ yaşamam.
Bu halde ardından fazla koşamam.
Mümkün değil, bu engeli aşamam;
Düşlerime kara toprak giriyor.