Gidişin Şiiri - Ezgi Durmuşoğlu

Sana adadım tüm adaklarımı
Geleceğin günü beklerken
Dualarımda bir sen vardın
Anne sütü kadar masumdu aşkım
En büyük yalanım düşlerimdi
Çocukken ıslığımı Güneş duyardı
Oysa şimdi kimseler duymuyor
Hıçkırıklarımı…
Kışın ortasında
Bir bahar yeliydi gözlerin,
Yüreğimde çiçekler açtıran
Bir Güneş’ti var oluşun.
Gidişindi yok oluşum
Sen gittin
Ben,
Yıldızlara, Ay’a, Güneşe
Küstüm
Bakamazdım artık gökyüzüne
Çünkü hepsinde bir parça sen vardın
Hiç sezdirmedin gideceğini
Bu kadar mı uzaktık birbirimize
Bir hoşça kal bile demeden gittin
Yapmamıştım gideceğin günün hesabını
Yoktu lügatimde ‘Gitmek’
Diye bir sözcük
Bilmezdim anlamazdım ne olduğunu
Ne zaman sen gittin işte ben de o zaman
Gitmenin, yalnızlığın ne olduğunu öğrendim
Hiç gitmeyecek bitmeyecekmişsin gibi
Yaşadım ben seni
Küçükken annemin anlattığı masallardaki
Gibi sonsuza dek sürecek
Dillere destan bir aşk olacak sanmıştım
Olmadı sen mızıkçılık ettin
Habersizden sessizce
Gittin…