Gidiş - Dönüş Şiiri - Fevzi Tuna Ocakoğlu

Gidiyorum hüznün şehrinden
Tüm kırılmışlıklarımı bırakıp
Geride gri mutsuz bulutlar
Ağlıyor arkamdan yıkılmış umutlar
Ceplerimde topladığım bir kaç mutluluk
Gidiyorum ağlayarak derinden
Seninkine eklediğim hüzün
Sana hediyem olsun Ankara
Beni terkedenin geçtiği yoldan
Bıraktığı izleri silerek gidiyorum

Hani yolculuklarda susar ya insan
O zaman canlanır içimde barındırdığım karakterler
Bir bir rol alırlar yol çizgilerinin
Amansız akışından yaptığım
Beyaz sahnemde
Kimi manik kimi depresif
Hediye ederler birbirlerine
Çekingen yağan yağmurun ilk damlalarını
Sonra eğilirler güneşin önünde
Bulutların arasından sızan

Sayıyorum geride bıraktığım tüm tepeleri
Zaman geçmiyor ki
Ağaçları, yaprakları, böcekleri
Tek tek sayıyorum
Ben geceleri yatağımda uyuyamıyorum ki
Yolculuklarda göz kırpışlarımı sayarak
Gözlerim açık gidiyorum

Seviyorum yolculukları
En gereksiz objelere verebiliyorum dikkatimi
Bulutları hayvanlara benzetip
Yol kenarındaki tabelalara dalıyorum
İstanbul ‘dan Bolu’yu çıkarıyorum
İki yüz otuz sekiz
Sonra 238’den bir hayvan yapıyorum
Buluta benziyor, gülüyorum
Gülerek gidiyorum

..................

Her dönüş yeni bir başlangıçtı
Her başlangıç da kırılmaya
Soyunmuş yeni bir hayal
Mutluyduk pek çok zaman hüzün şehrinde
Dönüşler bana bu anları hatırlattı
Kar dönerken daha bir beyazdı
Mutlu bir hüzünmüş heyecanlarımız
İstanbul bana bunu anlattı
Büyülü ışıklarında kaybolduğumuz sokaklar
Martıların çığlığında bir hayattı

Giderken kuruladığım yollar
Döndüğümde yine ıslaktı
Bensiz de mi ağladın sen Ankara
Ben yokken de mi gözlerin sıcaktı
Giderken yakıdığım yollar
Dönüşte daha bir ıraktı
Kıyamam sana yalnız çocuk
Seni kim bensiz bıraktı
Kıyamam sana yalnız çocuk
Beni kim bensiz bıraktı
İstanbul’dan bana kalan
Tek gecelik bir aşktı

(Ankara-İstanbul 2009)