Gıdıkla Şiiri - Mahir Başpınar

Gıdıkla…
Kimseleri yıldırmadan gıdıkla.
Gıdıkla ki! Çorap gibi sökülsün,
Kucaktaki taşlar bir bir dökülsün.
Sanma yapılanlar yana kar kalır,
Gün gelir haklılar haklını alır.
Mazlumların “ah”ı kalmazmış yerde,
Tövbe et gözüne inmeden perde.
Yüze gülüp arkasından atanı,
Fazla olur üç kuruşa satanı.
Ateşi örtsen de dumanı çıkar,
İçten içe büyür herkesi yakar.

Gıdıkla…
Kim olduğun bildirmeden gıdıkla.
Gıdıkla ki! Pis kokular dağılsın,
Mağrur başlar önlerine eğilsin.
Sen kendini ölümsüz mü sanırsın,
Sanırsın da şan şöhrete kanarsın.
Çıkar varsa alkışlayan çok olur,
Tökezlersen tüm dostların yok olur.
Kapılırsan şayet nefsin yeline,
Yel seni savurur namert eline.

Gıdıkla…
Yavaş yavaş, saldırmadan gıdıkla.
Gıdıkla ki! Dostun sana güvensin,
Dostun, dosta olan yargıyı yensin.
Ağlamasın artık gülsün bebeler,
Neden kara toprak bağrında beler.
Zengin fakir, siyah beyaz ayırmak,
Kula yakışır mı? Kulu kayırmak.

Gıdıkla…
Yatağından kaldırmadan gıdıkla.
Gıdıkla ki! Mahur yüzler ak ola,
Yürekler arınıp pür_i pak ola.
Candan cana gülücükler saçılsın,
Yanakta rengârenk güller açılsın.

Gıdıkla…
Mahir uz uz, öldürmeden gıdıkla.
Gıdıkla ki! Bulutlara çıkalım,
El gözüyle kendimize bakalım.

Mahir Başpınar