Gidi Müşkinaz Anne; Şiiri - Haydar Demoğlu

GİDİ MÜŞKİNAZ ANNE
Gidi Müşkinaz anne;
Sende verdin sırtını yere,
Kim bilir ne hayallerin vardı,
Biten ömrünün son deminde,
Hayat bu; felek aniden bitiyor,
Ummadığın bir anda burun dibinde...

Nice zahmetlerle,
Oğul yetirdin, kız yetirdin…
Ellerinle nice misafirler,
Kondurup, göçürdün,
Yerdirip, içirdin,
Sevenlerin esirgemedi senden rahmetin.
Müşkinaz anneydi,
Taht kurduğun her gönlündeki yerin.
Gidi Müşkinaz anne;
Sende verdin sırtını yere.
Bu dünya fani,
Baki değil kimseye,
Bırakacağın mirasta,
Birlikte götüreceğinde, sevgiymiş…
Öğrendik bir kez daha,
Naşını taşıyan cemaatinle…

Her ölen iki kuşak daha anılır,
Birincisi çocukların,
İkincisi eğer gördüyse torunların,
Sonrası yalan, yok olur anılardaki yerlerin.
Zaten insan dediğin;
Bir varmış bir yokmuşla başlayan,
Ruhen buhar olup,
Bedenen çamur olan bir masala ayan.
Haydar Demoğlu / İzmir