Gidersin Şiiri - Abdulkadir Polat

Çekip gidersin
Işıklı caddelerin çöplerle dolu kaldırımları kalır bana.
Hüzünlü karlar yağar bütün ceplerime,
kimse ısıtamaz işsiz kalan ellerimi! ...
Tekmil ışıkları söner bu şehrin,
dağları düşünmek de yetmez olur bana...

Çekip gidersin
Küflü sokakların kesif kokulu
izbe kuytuluklarında alırım nefesimi.
Sabırlı yorgunluğuna yaslanırım taş duvarların,
zulamdaki ucuz şarabımı içerim.
Metruk bir binanın rölyefli, karanlık penceresinde
yalnızlığın sinsi gözleri korkuyla izlerken beni
anlamsız kalabalıklar nereye götürür seni? ! ...

Çekip gidersin
Terkedilmiş çocuklar çığlık atar içimde;
üstelik oyuncakları da ellerinde...
Yüzyılın bütün suçlarının suçlusu gibi kaçak kalırım kendime!
Boğazıma düğümlenen ışıklı dizeleri
döke saça dolanırım kendi eksenimde.
Gökyüzünü ararım dar sokakların martılı çatılarında,
Kedilerle konuşurum, sokak köpekleri bile anlar beni
Sen yine çekip gidersin
ve dünyanın kahrı kalır bana...