Gidersen mevsimlerini bırak benimle

Gidersen mevsimlerini bırak benimle

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Güneşi hiç hatırlamıyorum,
İkindi yürüyüşleri, dilsiz sevinçleri
Ardımızda dökülen sonbahar yapraklarını…

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Mayısın işçi yürüyüşlerini
Beynimizde dalgalanan tüm beyazları
Ve ardımızda çoğalan varoluş naralarını…

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Küskün yazlarımızı, Firdevsli rüyalarımızı,
Nisanda güneşin şarkı söyleyişini
Ve ıslak kaldırımlarda yağmura tutulmamızı…

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Şehre ilk kar yağışını
Kaybedilen dostları, hiç unutamayız ya…
Belki bir gün kanadı oluruz, yaralı kuşların, hiç uçmasalar mı?

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Öpüşemediğimiz ikindi akşamları, pek az buluşurduk mahalle aralarında
Duraklarda beni bekleyip, kaçırdığın otobüsleri
Yürüyünce kırmızı ışıklarla süslenen kaldırımları…

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Gelecek günlere sesini ipotek et, ebediyen yok olma
İlla gideceksen yanımda bırak, fotoğraf albümlerini
Günlük tutardın sen, onu da bırak gerekirse yerine ben devam ederim.

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Dudakların hiç fark etmezdi öpüldüğünü
Pervasız sevişmelerini, tütün kokan elbiselerini
Hiç sıkılmadan yasladığım omuzlarını bırak benimle.

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Dağlarda eriyemeyen kar bahane tutmasın seni
Kızıl bir güneşte, yüzünün gölgesini bırak benimle
Ve esmer katranlığındaki örüklü saçlarını…

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Bir kentin kanayan yaralarını,çıplak ve pansumansız
Bir Zerdüşt inanışında ibadetini, cami ve kilise hoşgörülüğünü
Paradoks kişiliğini ve bazen de sersemleşen meymenetsizliğini

Gidersen mevsimlerini bırak benimle
Her mevsimde dillere düşen türkülerin ana dilde söyleyişini,
Nazım’ın memleket şiirlerini,
Ahmet Arif’in eskiyen hasret prangalarını…