Gidersem Ağlama Şiiri - Hanife Baydar

Gidersem Ağlama
Yüreğim öyle ağır ki,
Taşımıyor içim.
İstediğim tempoda yürüyemiyorum anne!
Yokladım çok kez neydi bana ağır gelen?
Acılar mı? olaylar mı?
Meğer içimin boşluğuymuş bana,
Bunca ağırlığı veren.
Kolumu kanadımı kıran,
Sevgi boşluğu, sevgili boşluğu.
Ayıp dediniz günah dediniz,
Ne sevebildim kimseyi ne sevilebildim.
Anne bak yine acımaya başladı içim.
Gönlümce sevdiklerime de ulaşamadım,
Ayıplarınız günahlarınız yüzünden.
Ne çocukluğumu yaşadım,ne gençliğimi.
Sırası geldi dediniz,beni birine verdiniz.
İyi insan,seni seviyor dediniz.
Seviyordu belki ama anne,
Ben bunu hiç hissetmedim.
Hep ikinci sınıf vatandaş gibi yaşadım.
İkinci el alınan eşyalardan da,
Daha değersizmişim gibi davrandı bana.
Oysa ben eşim canyoldaşım dedim.
Olmadı anne,hiç bir zaman da olmayacak.
Yine doldu göz pınarlarım.
Kimselere anlatamadım derdimi,
Hoş... anlamazlardı zaten.
Çok iyi bir insan portresi çiziyordu.
Kendi kendimi bitirdim anne!
Biliyor musun? ben yokum gerçekte.
Bana kırılma geziyorum diye.
Kendimi arıyorum anne!
Bulacağımı sanmıyorum ama,
Bir avuntu ile geçiriyorum ömrümü.
Sen mutluluğu bilir misin?
Bende bilmiyorum.

Yalan gülmelerden,
Sahte mutluluklardan,
Pollyannacılık oynamaktan,
Yoruldum,bitkinim anne!
Canım gibi sevdiğim yavruma,
Sevdiklerime,kardeşlerime bile,
Tahammülüm yok artık.
Ne dersin?

Bir daha toparlanabilir miyim?
Hala bekliyorum,çocukça belki`
Bulutların arasından bir çift el çıkacak,
Gürleyerek gök gürültüsü gibi
Yeter! diyerek alıp götürecek beni başka diyarlara.
Bu dünya bu insanlar seni hak etmiyor diye.
İnan ardıma bakmadan giderim anne!
Bir seni düşünürüm bir oğlumu.
Anneyim,evladın ne demek olduğunu bildiğimden.
Kusura bakma ama anne,
Annesiz bir çocuğun neler çekeceğini de
Bildiğimden.
Annesiz gibiydiydim,
Sıkıntılarımı paylaşmadım seninle.
Sen üzülmeyesin diye.
Çok çaresiz çok yorgun çok zordayım anne.
GİDERSEM AĞLAMA!

Hanife Baydar