Sakladım hüznümü vurulmuş geceye,
Yüreğimden göçen kırlangıçlar gibi.
Susuyorum yollara, unuttum hasreti,
Otogara bıraktım solmuş mendilleri.
Giderler şimdi, şehrinin üstüne konarlar,
Ankara’da baharın yarısı kardır.
Islanmasın diye sardım çocukluğumu,
Üzerini kaplayan masmavi bulutlardır.
"Çocukluğum Van’da, ayazda üşüyen bir yaradır,
Sen İzmir’de açmayı bekleyen çiğdem çiçeği.
Ben Mardin’in alnında kuruttum düşlerimi,
Sen yazın Akdeniz’e giremeyensin..."
Yarını olmayan sevdanın düşleri,
Son otobüsle gitti, dönmez artık geri.
Bu şehri artık anlatamam sana,
Mendiller döner belki,
Ama biz… dönmeyiz bir daha.
Okan Kobatan
Kayıt Tarihi : 2.3.2025 00:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgilisi Ankara'da yaşayan İstanbul'lu bir genç, ayrılık yaşadıktan sonra kız arkadaşı mendillerini evde unutur... Ayrıldığına pişman olan kız tekrar iletişim sağlamak için mendillerini orada unuttuğunu bahane ederek, hem kişinin tepkisini merak eder hem de olumsuz bir tepkiyle karşılanırsa, mendillerin onun için manevi hatırası olduğunu bahanesini hazır tutmak ister ... Fakat oğlan yaşadığı ayrılık acısını hak etmediğini düşünerek ve bu ayrılığı yaşadıktan sonra kendisini görmek istemediği ve kırgın olduğu için, mendillerini otogarda bir otobüse bıraktığını ve Ankara'ya gelince almasini söyler. Daha sonrasında bir daha hiç görüşmeyeceklerdir..
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!