Giderken Şiiri - Erdem Bozkurt

Mezarlardan esen bir ölümdü yokluğum,
O ölümü tatmamak herşeye değerdi.
Senin için sırça köşktü açtığım koynum,
Şimdi yüreğimdeki yerin dar mı geldi?

Öptüğümde yüzünde menekşeler açar,
Yüreğinde bir çınar filizlenirdi.
Yanındayken,hergününe derdin de; bahar,
Yoksa hiç farkına varmadan kış mı geldi?

Yokluğunda her an,daralırdıda ruhum,
Hayalimde bir göz kırpsan bana yeterdi.
Hasretinden,karanlığa ismini koydum,
Gökyüzündeki güneş batmaktan vazgeçti.

Beni bırakıp gittiğin o günden beri,
Sanki bir uçurumdu,her adımın ardı.
Umutları kucaklayıp dönseydin geri,
Bu şair sana,ilahsın diye tapardı.

Yandı,kor oldu yokluğunda deli gönül,
İsmini zikretmediğim bir gün olmadı.
Gittin de boynunu büktü bahçemde bir gül,
Açsın diye sularken,gözümde yaş kalmadı.

Şah-ı Kelâm