Giderken Şiiri - Serkan Uçar

Hani sevgilindim hani canındım,
Canıma kurşunu sıktın giderken.
Hani kır çiçeğin hani gülündüm,
Gönül bahçesinden söktün giderken.

Denizler kurudu,hep çöle döndü,
Gönül, feryadından bülbüle döndü,
Gökyüzünde yıldızlar bile söndü,
Dünyamı başıma yıktın giderken.

Bir çocuğun sevinci vardı bende,
Hüzüne büründü gittiğin anda,
Bütün güzellikler bitti sayende,
İnsafsız, boynumu büktün giderken.

Utanırdı insan sıkılırdı az,
Senden daha arsızı inan olmaz,
Yap bakalım dünya sanada kalmaz,
Ne yüzle yüzüme baktın giderken.

Söz verdim içimi dağlamam diye,
Kadere elimi bağlamam diye,
Senin için asla ağlamam diye,
Gözümden yaşları döktün giderken.

Ahların en fecisini hak ettin,
Bu güzel aşkı nasılda yok ettin,
Bir ruyaydı sanki inan şok ettin.
Canımı öyle bir yaktın giderken.

Zalimlik senin ruhuna işlenmiş,
Senin adın yüreğimde fişlenmiş,,
İnsanlık içinden bile dışlanmış,
Kendini ne hale soktun giderken.

Ben ki senin esirindim kölendim,
Seni tanrıdan çok kere dilendim,
Ne bilirdim senin için yalandım,
İçimden kan olup aktın giderken.