Giderken Şiiri - Halil Gürkan

Kaderin hükmü bu, böyleymiş yazı,
Boynunu bir yana büktü giderken.
Boşlukta çırpındı sessiz avazı,
Gözyaşını içe döktü giderken.

Titretti bedeni ayrılık yeli,
Anlatmak imkansız o anki hali,
Dönüşü olmayan yolcu misali,
Dönüp arkasına baktı giderken.

Her dem gülmek için sebep arardı,
Ayrılık zor geldi, benzi sarardı,
Katmerleşti hüzün, gözü karardı,
Gökkubbe üstüne çöktü giderken.

Bilinmez ne zaman biter bu çile,
Konuşmak, söylemek zor geldi dile,
Dalıp dalıp giden bakışlar ile,
Sessizce içini döktü giderken.

Dostlarıyla veda gönlünü yordu,
Hasret filizlendi, ruhunu sardı,
Kalbine gömüp de tasayı, derdi,
Peş peşe içini çekti giderken.

Duyunca hasretin hazin sesini,
Yaşadı gurbetin en ötesini,
Geleceğe dair tüm hevesini,
Ayrılık depremi yıktı giderken.

Kararan ufukta gördü gurbeti,
Elem tezgahında ördü gurbeti,
İdam sehpasına sardı gurbeti,
İlmeği boynuna taktı giderken.

Gönüllerde çözülmeyen giz gibi,
Rüzgarın sildiği eski iz gibi,
Semada kaybolan bir yıldız gibi,
Karanlığa doğru aktı giderken.