Giderken Şiiri - Feray Ayan Eray

Giderken

Kimselerin duymadığı, görüp de bakmadığı
Ne çok gölge yaşamlar vardı, evlerden içerde.
Gece çöktü, sarktı sis sokaklardan
Sinsice sürtündü daldı içlerine,
yapıştı ekranlardan gözlere.
Bir yan hüzün, bir yan yalnızlık,
bakmıyorlardı başka yüzlere,
Yarılsa göğüsleri
Yürek değil, taş çıkacaktı içlerinden.
Hayır, korkudan değil, yalnızlıktan.
Anlayınca yalnızlığı,
Keyiflendi sis, sultan oldu, kabadayı, küçük gelin;
Renkten renge büründü girerken gözlerden içeri.
Ve
Zaman bizim zamanımız,
Ne yana yürüsek yalnız gidip,
hüzünle dönmeye başladık sokaklardan.

.............
...........................

Kaldırıma bir çakıltaşı yapışmış,
Ağlıyordu.
Duydu sesini martı,
Özlemişti denizi
Denizi götürdü martı
Sustu.

Kaldırımda bir çocuk oturmuş
Ağlıyordu.
Öksüzdü, kimse duymadı.
Açtı.
Öldü.

Kaldırımda bir yığıntı çökmüş
İnliyordu.
Kadındı, kimse bakmadı.
Doğranmıştı.
Kanıyordu.
Öldü.