Giderim Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Mazide kalmış yıllarım
Mayınlı sahada yollarım
Yaşamak herkese umut
Ama hep boşluk yanında
Zümrüdü Anka kolunda,

Bir ağacın yaprağında
Güneşin gördüğü son nokta…

Geçti gitti tüm atlılar
Kevserlerden su içmeye.
Başladım ki, beklemeye.
Gölgelerinden geçmeye,
Damlalarından içmeye,

Terennümü doğru buldum
Bekliyorum, yudum yudum…

Bir selüloz kâğıdından
Çelik kanatlı uçurtma
Oje evler, ruj kuleler
Ruhuma doluşan sıtma
Bozguna uğrayan bağlar

Hazan mevsimi kuruttum
Kokusundan ritim tuttum…

Telden arabalar göçtü
Yüklerini alaraktan
En ücrasındalar yerin
Tekerleğine hapsoldu
Makarası terzilerin

Rüzgâr artık esmez serin
Mevzu derin, fikir derin…

İniş bitti, şimdi çıkış
Merdivensiz, sekerekten
İster kırk beş, ister seksen
Haber gelsin bi, yüksekten
Aklımda da yalnızca sen…

Adı değişir ezberin
Arkama bakmam giderim
Sonrasına Allah kerim…