Giderek Ben Bu Şehre Benziyorum

Kapıları yok içimin kapatamıyorum
Maskeleri yok kalbimin takamıyorum
Örülüyor ruhum bu şehrin düşleriyle
Giderek ben bu şehre benziyorum...
Gözlerim sahildeki boş bir bank gibi
Bazen o kadar sessiz o kadar kederli
Zaferi kucaklayınca bir hayalim
Sokaklarım mis kokar
Salınır ruhuma bir tutam hanımeli...
En çok sokak kedileri bilir
Sevilmenin kıymetini
Bir elin özlemini
Sönmeye yakın bir yıldızdır
Sokak köpeklerinin gözleri
Eritir içimdeki son gülüşleri
Arnavut kaldırımları, topuk sesleri
Kalbimin ağrısına karışan neşesi
İzmir gibi,ben gibi
Sarılır bir hortum gibi bazen
Bu şehrin öfkesi
Ömrümün yıkılan düşleri
Sen gibi ben gibi
Giderek ben bu şehre benziyorum
Kalabalıklarının içinde
En tenha yeri kalbim şimdi...
Ayşe Keleş