Gidenlerin Ardından Şiiri - Hasan Tan

benlik balkıyan kederler gibi köpürünce
saç ağarıp dil sürçünce
çekince hep üstüste en kısa çöpü
birdenbire verilir karar
ve birdenbire gidilir
ağız dolusu küfredip tüm yalanlara
sökerek resimlerden yüzünü ve alnını
ısırarak asi ayrılıkçı ve pejmürde dilini
gülünç anılara dönüşmeden
ıslıklamadan hüzünlü şarkıları
sanal sevdalara yaslanmadan
bütün gidenler gibi gitmiştir biri

büyü çoktan bozulmuştur çünkü
sihrini alıp gitmiştir kelimeler
beliklerine kan doğrayıp
beyaz leçeklerine saklanıp gitmiştir anneler
mecnun çölü yutup gitmiştir
ferhat dağını
rüzgâr uğultusunu
güller kokusunu alıp gitmiştir
parmaklarını bileylerken hançerlerde güzeller
yusuf kuyusunu alıp gitmiştir
uzanarak o beyaz mintanımıza
paramparça edip kalbimizi züleyha
yalan edip sevdamızı gitmiştir

bıldırcını helvayı beğenmeyen samiri
göz koyup çayımıza çorbamıza
yurdumuzu talan edip gitmiştir
ensar diye bel bağladıklarımız
zehirli oklara terk edip bizi
ganimetleri alıp gitmiştir
vuslatın tadına varan herkes
kanayan bir yaradır artık içimizde
ve bin yıldır ettiğimiz yemini
verdiğimiz sözü
dost bildiğimiz
bel bağladığımız
sırt verdiğimız
parmağına diken değse kanadığımız
kim varsa unutup
bizi kahredip gitmiştir

gecikmek de var yoksa veysel karanî gibi
ol hicranlı sevdalara
ağlayıp gözden olmak da var
ya da ka’b gibi ordudan kaçmak da var
sevmek de var ağaçların gölgesini
bağlardan mescidlerden gözlerden
tecrid edilmek de var sığınıp vahye
intihara yeltenip ölmemek de var
öfkelenmekte var hayata
kimsenin alnını kırıştırmadan
kaçırmadan kimsenin nazlı uykusunu
kimsenin içine ellemeden
çekip gitmiştir biri
yazmamak için bir daha hiçbir gidişin şiirini